روزی کشتی بزرگی در دریا غرق شد.از میان مسافران آن کسی جز دو نفر زنده نماند.این دو نفر توسط قطعه چوبی خود را به جزیره کوچکی رساندند. اما در همان لحظه ورودبه خاطر اختلاف عقیده تصمیم گرفتندتا هر کدام در یک سوی جزیره به تنهایی زندگی کنند و به یکدیگر ثابت کنند خدا کدامیک را بیشتر دوست دارد.
زندگی شروع شد.یکی از آنها شروع کرد به دعا که خدایا غذایی برایم فراهم کن.خداوند برای او غذایی فراهم کرد.در اطرافش درختان میوه فراوانی یافت و از آن خورد.بعد دعا کرد خدایا خانه ای برایم بساز.خداوند یاریش کرد تا خانه زیبا ساخت.سپس دعا کرد خدایا حال که همه چیز دارم،پس همسری به من عنایت کن.کشتی در دریا غرق شد و زنی تنها از آن نجات یافت و به ساحل آمد. آنگاه از خدا خواست قایقی برایش فراهم آورد.قایقی در کنار ساحل پیدا کرد وخوشحالآماده رفتن از جزیره شد.اما زمانیکه خواست سوار قایق شود از طرف خداوند ندایی آمد که برو و دوستت رانیز خبر کن تا او نیز با تو بیاید.مرد خشمگین شد وگفت:خدایا من زحمت کشیده ام و دعا کردم و تو مرا بیشتر دوست داشتی و درنتیجه آن نعمات را به من دادی . اما او انقدر منفور بود که حتی خانه ای هم ندارد و غذایش را به زور تهیه میکند.او زحمت دعا کردن را به خود نداده.خداوند فرمود: ای بنده خودخواه من!می دانی چرا این همه نعمت را به تو ارزانی داشتم و به او هیچ ندادم؟زیرا او در تمام این مدت که تو دعا می کردی تابه همه چیز برسی،آنهم برای خودت، او هم دعا میکرد که خدایا هیچ چیز به من نده فقط حضورت در کنار من کافیست،اما به جای آن مراقب دوستم باش.او تنهاست،نعماتت را به او ارزانی دارمبادا از یاد تو غافل شود و به او آسیبی برسد.آری به خاطر دعای او بود که به تو نعمت دادم.
مرد شرمنده از خود،اشک از چشمانش جاری شد. به سراغ دوستش رفت و او را درآغوش گرفت. گفت خدایی که تو را بیشتر از من دوست دارد مرا نزد تو فرستاد، خدایی که به خاطر تو ،بنده خودخواهی چون مرا اینگونه نعمت داده،تازه فهمیدم که خداوند کدامیک از بندگانش را بیشتر دوست دارد.